Tabi her şey o kadar kolay küçülmüyor hatta sabit bile kalamıyor, elden ne çare gelir ki zaten. Eğer her şey Cezmi’nin gönlünü alacak kadar kolay olabilseydi…
Geriye dönüp bakınca tatil günlerimi büyük buhranlar içinde geçirmişim gibi görünüyor ancak yaşarken öyle değil. Hatta birkaç günle tekerrür etmese belki de hoşlanabilirsiniz de. İşin en saf haliyle bir bok yapmıyorsunuz. Yani ne kadar çok kafa çalıştırmışsan yıl içerisinde, tatilde bu boşluk büyük sıkıntı yaratıyor benim açımdan en azından. Tabi ne oluyor sonra genciz falan ya güya evde otur otur geçmiyor günler insan yüzü göresimiz geliyor. Ciddiyim ya oluyor bu yani evdeki anne insan değil sanki gerçi onu da günde max. 2 saat görürsen olacağı bu. Ahh Cezmi ah. Biliyorum mutsuzsun bu durumdan ama napalım. Bulacağız bir çaresini.
Şimdi örneklerle konuyu derinlemesine işlemeye çalışacağım. Ne kaparsanız o kar değil yani bu bokluktan. Hatta yol yakınken okumaktan vazgeçebilirsin, bir şey vaad etmiyorum.
Geceden başlayalım uykudan sonraki sabahı hiç göremiyoruz zaten. İstisnasız 23.00 – 24.00 gibi efenim chill-out olsun trip-hop olsun elimize ne geçerse media playerda açıyoruz. Neden media player derseniz ben şahsen kullanmayı sevmiyorum. Itunesun bokluğu. Tam boyle depresif depresif takılırken tak açılıyor trileylim bişeyler ayıptır, yazıktır, gunahtır. Nerde kaldı benim o hüznüm allasen? Itunes degil ki tek dert işte. Muhtemelen benim üşengeçliğim. Media player’a güzel bir arayüz beğensem seve seve kullanırım ama o linke tıklamak çok zor be.
Bide bak başladı yine dırdırdır. Şimdi evin içinde umumi yerler dışında topu topu 2 oda kullanıyorum. Biri kendi odam ki yatmadan yatmaya kullandığım. Diğeri de ablamın odası bizim demirbaşın olduğu oda. Annem de sağ olsun evde başka oda, salon hede hödösü yokmuş gibi geliyor arkadaş yanıma. Sonra uyumaya başlıyor tabi benim gözler cin gibiyken. Klavyenin sesine falan uyanıyor bu bir şekilde. O anda belli oluyor zaten bir şeylerin patlak vereceği yani. Ulan git işte odana falan ne istiyorsun iki gıdımlık huzurumdan. Ki bu da nasıl bir huzursa. Her şeyin başı müzik sanırım. Bir de Cezmi.
Bunu da ek bilgi olarak vermişken devam edeyim – evet az önce annem yine kalktı ondan araya serpiştirdim bu durumu da, her gün yaşanan bir klasik olduğu için- . Msn denen mereti tek tük konuşmalar için kullanmaya çalışıyorum. Zaten gecenin bu saatinde de kimsenin muhabbeti sarmıyor doğrusu. Bende çareyi sözlükte (eksi) falan buluyorum. Niye falan arada Oyunus diye bir site var Scrabble’ı güzeldir tavsiye ederim. Bildiğiniz Scrabble bir farkı yok. Sabahın köründe oynarsan bok gibi gelebilir ancak bu saatlerde beynimin durmasını engelliyor sanırım.
En nihayetinde 1-2 saatimi genelde boş boş ekrana bakarak harcamanın ardından, iyice yassılaşmış kıçımı koltuktan ayırıp, yatmaya odama gidiyorum. Yatmaya derken aldanmayın kafamı yastığa koyduğum gibi yattığıma, sakın ha. Mutlaka yatağın içerisinde bir kitap bulunur, evet komodin de olmaz neden çünkü uzak gelir koyamam öyle uzanıp. Uykum gelince olduğumdan kat be kat üşengeç olabilirim. Tabi genelde kitabın sürükleyici tarafına gelirim hep buda 04.30 – 05.00 civarında uyumam demektir. Bazen de öküz gibi uyurum hemen az da olsa.
Sabahları kahvaltıya kalkma gibi bir lüksüm yok benim. Genellikle hafta sonları meşhur olan şu Pazar kahvaltılarında bile bir tartışma patlak verir bizim evde. Komik meselelerde dâhil tabi. Ancak hafta içi tartışma yaşanmasa bile kafa ütülemekten ileri gitmez konuşmalar. Tatillerden nefret etme sebeplerimin başında geliyor sanırım. Bende uyurum mümkün olduğu kadar uyumaya çalışırım daha doğrusu. Nedense öğlen 13.00’a doğra annem odadan hep geçer. İşe gideceği için uyandırıyor sanırım ama bilmez ki Cezmi’yle ne kadar az göz göze gelsem o kadar iyi. O da bıktı benden çünkü.
Uykuyla ilgili büyük sıkıntılarım vardır. Mesela uyandıktan sonra tekrar uyuyamam ya da yolculuk halindeyken doğru düzgün uyuyamam ya da mesela bugün gibi 02.00de yatıp sabah 05.30da kalksam bile uyuyamam – saat su an yine gece ve 01.43 olmasına rağmen- of bunun anlaşılır bir yanı yok kurmaya uğraşamayacağım daha doğrusu. Belki yakınımda olsaydınız ıkına sıkına sokmaya çalışırdım kafanıza ama üzgünüm afyonum bugün hiç patlamadı.
Neyse uyandıktan sonra olay basittir. Kahvaltı, öğle yemeği ve akşam yemeği saatlerinde hazırlanır. Tabi ara öğünler hiç eksik olmaz. Eee bu Cezmi nasıl büyüdü sanırsınız siz. Sonrasında yemekler ablamın odasına getirilir. Ve sabahtan akşama kadar abartısız bir 10 bölüm falan House izlerdim tatilin başlarında. O bitince flash forwarda başladım ama abartamıyorum o kadar onu. Tabi arada başkaları da var takılıyor onlar arada olayın süsü biber olarak.
Akşamki programda bellidir tabi önceden ablam sağ olsun Boston’da bu aralar. Annemde artık illallah ettirdi beni yani İstanbul sınırları içerisindeyken bu kadar konuşmazlardı arkadaşım bıktım kelimenin tam anlamıyla. Birde ben zaten gitmeden önce hayvanlar kadar Amerika’ya gitmeyi isteyen ve gittikten sonra da bu kadar çok dönmeyi isteyen bir kişi bile görmedim sanırım.
Konuşurken belki de bu kadar çok muhalefet olmamın sebebi olayın altındaki nedenin açık açık söylenmesini istememdendir. Bu yüzden bu aralar ablamın üzerine gittiğim zaman “ Tamam Begüm konuşmayalım. “ denmesinden nefret ediyorum. Duyuyor musun abla? Nefret ediyorum. Çünkü kendi fikirlerimi haklı çıkaracak kadar zavallı olmanı istemiyorum. Zayıflıklarını bu senin sevgin bile olsa dosdoğru söylemeni istiyorum. Neden? Çünkü bir gün abla olduğun zaman, ben çocukça davrandığım insanlara evet aslında susuyorum ama arkasında sevgi diye bir sebep yok demek zorunda kalmamalıyım. En basitinden konuşmamalıyım.
Bu arada gittiğinden beri verdiğin kiloların hepsini Cezmi’ye enjekte ediyorum. Üzgün müzgün katlanıyor bu duruma. Ben de pek memnun değilim ama ne yaparsın işte.
Evet, Cezmi dediğimiz şahıs göbeğimden başkası değil.
Begbie..*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder