.rehearsal of suicide

1.. 2.. 3.. 4.. 5.. 6..

İntiharın provasını sergiliyorum resmen. Evet, arada 7 – 8’e çıkacak diye korktuğum hapşırıklarımın sayısı aslında o baştakiler. Uzun zamandır “ keşke ” sözcüğünü kullanmıyordum sanırım ancak şimdi keşke her şey hapşırmak kadar keskin olsaydı. Ve ben birçok kez ölmek zorunda kalmasaydım.

Bugün fark ettim ki ayaklarım yere bastığı zamanlarda oldukça realist düşünebiliyorum. Düz mantıkla bakmayın olaya hani zaten sağlama aldığın zaman diye değil de gerçekleri göz ardı etmediğim anlarda demeye çalıştığım. Muhtemelen birçok defa yaşamışızdır bu tip durumları. Yalnızca hani tam dile getirilemeyen ya da tarifi imkânsıza yakın olan ancak yaşadığınız zaman evet işte bu diyebildiğiniz durumlardır. Bok gibidir.

Tam olarak Pollyanna değilsinizdir belki körü körüne inanmazsınız yalanlara, tüm olumsuzlukları güzel nedenlere bağlamazsınız; ama Pamuk Prenses olmaktan da kendinizi alamazsınız. Kapınızı açmamanızı söyleyenler olsa bile, siz aralamaktan ne zarar geleceğini düşünür durursunuz. Belki merak, belki duygular belki de olasılıklar.. Hep farklı olacağını kurarsınız. Peki, sizin farktan kastınız acaba karşılığını olumlu yönde mi almaktadır? Hayat kırıklıkları ne ile düzelir? Güvensizlik bir semptom mudur? Masal dünyanız nelerle sınırlıdır?

Bunun dışında açıklığa kavuşabilecek soruların olduğunu biliyordum ya da inandığım durumlar vardı. Şimdiyse sıkıntı ne onun bile farkında değilim. Kopup giden şeyler benim parçalarım oysaki.. Üşüyorum amansızca belki de hiç olmadığı kadar.. Kayıtsızlığım kendime yalnızca.

İyileştirilemeyen hastalıklardan daha beteri teşhis konulamayanıdır sanıyorum ki. Düşünsenize ellerinizden kayıp giden ve yitirdiğiniz bir şey var ortada, muhtemelen en değerli şeyiniz. Ve siz bırakın bir şey yapmayı henüz ne olduğunu çözebilmiş değilsiniz. Eliniz kolunuz bağlı bir şekilde izlersiniz, olayları lanet olası akışına bırakarak..

Sonunda neler olduğunu,

Göreniniz,

Duyanınız,

Bileniniz var mı?


Begbie..*