.now and then

Bazen küçük, mutlu, aptal olan kız benim. Bazen kimseye zararı dokunmayan, kendi halinde, kolay kandırılabilen. Bazen saflık boyutunda olamayacak kadar salak ve çoğunlukla kararsız. Bunların sonucunda koskocaman bir güven problemine sahip olan da benim. Ben kim miyim? Sokakta gördüğünüz zaman üstte saydıklarımın hiç birini beklemediğiniz şahısım. Belki hep mutlu olduğumu düşünmüşsünüzdür. Sorarım size her daim mutlu olmak mümkün mü? Bence değil. Üzgünüm; insanlar kırıcı, insanlar kırılgan.. Bunları bildiğinizi ben de biliyorum elbet. Benimki paylaşma isteği yalnızca; halen kaybettiğim huzuru bulmuş değilim de. Kim bilir nerede uykuya dalmıştır, bensiz.

Hani bir şeyi çok istersiniz. Sonucunu bilirsiniz; ama ortasını göremediğiniz için bir belirsizlik içinizi kaplar ya, “ acaba? “ lardan oluşan. Zihninizi kaplar, bulandırır.. Hiçbir sonuca vardırmaz. Şartlar, şahıslar, zaman.. En başta zaman, her şeye karşıdır ya hani. Denemek için bile yorulmuşsunuzdur kimi zaman. İnsan denemekten yorulur mu? Sonucunu değiştirmeyeceğini bildiği için, belki. Arzular, bazen hiçbir anlama gelmez. Bazı şeyler önünü alamadığımız mutsuzlukları beraberinde getirir.

Fazla düşününce, alacağın sonucun süresini hızlandırmıyorsun. Yalnızca kendi sorunlarını genişletip, kendini yormuş oluyorsun. Yalnız böyle dediğime de bakmayın, ben aksini beceremeyenlerdenim.

Kararsızlıklarım önüne geçemediğim su götürmez bir gerçek. Aslında kim olduğuma dair, beni anlatacak bir kaç kelimeye bile sahip değilim. Henüz kendimi ifade edemezken, insanların benden karar vermemi beklemeleri oldukça yersiz ve gereksiz. Sıkboğaz etmekten başka bir şeye yaramıyor doğrusu bu da ters tepki yaratıyor anca.
Evet, tam olarak dürüstüm demiyorum ama yalancı değilim. Bazı şeyleri göz ardı etmek tamamen farklı bir olay. Duygularımı anlatamamamın bir sebebi de kafamdaki sorular, şahıslar. Ya da daha açık davranmam gerekirse tek bir şahıs. Her şey “ o “ nda bitiyor gibi görünmüyor olabilir; ancak ne yazık ki öyle. Öyle bir çıkmazdayım ki, tüm çıkışlara geç kalmış durumdayım.

Ufacık, minicik kalıp; her şeyi arkamda bırakmak isterdim. Anlaşılan o ki; halen becerikli olduğum özellikleri keşfedebilmiş değilim. Arkadaşlık, dostluk belki.. Onun içinde insanların bahanelerini ardında bırakmaları gerekmekte. Zor değil ancak bu da göreceli. Benim için zor değil; senin için güç bela başarılabilir..

Bir süredir ne hissettiğimi tanımlayamaz haldeyim. Anlaşılan o ki; olan biten her şeye yabancılaşmışım. Nedendir bilinmez donuk bir halde bir şeyleri yürütmeye çalışıyorum. Tek ve belli bir isteğim mevcut, bunun dışındakiler fotoğrafın flu kısmını oluşturmaktan başka bir şey ifade edemiyor. İstiyor muyum derseniz, evet hayatımda bir farklılık arayışındayım ama bunun öncesinde bir yerlerden devam edebilmek istiyorum. Becerebiliyor musun derseniz; eğer öyle olsaydı sizce bu yazıyı yazar mıydım?


Begbie..*